การฝึกในพื้นที่คล้ายพื้นที่จริง

          การฝึกในขั้นที่ ๑ ซึ่งได้กล่าวมาบ้างแล้ว (ตั้งแต่ ๓ ก.ค.- ๒๕ ส.ค.๒๕๓๕) นั้น ทหารทุกคนจะเข้ารบในสนามจริง เป็นครั้งแรกของทหารนาวิกโยธินที่จะไต้คู่ต่อสู้ที่สมนั้ำสมเนื้อ เพราะอดีตเป็นเขตอิทธิพลของ กองกำลังทัพปลดแอก พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย เขตพื้นที่ ๒๓ เคยยึดครองมาก่อน ทหารทุกคนมีความกระตือรือร้น ตั้งใจให้ดีที่สุด ทุกคนมีสิทธิ์ตายได้ ถ้าพลาดแม้แต่เสี้ยววินาทีอาจเสียชีวิตได้ทันที ซึ่งจะต้องเรียนรู้ปัญหาและการแก้ปัญหาต่างๆ ให้ได้

 

          พัน.ร.ในชั้นแรกให้ ร้อยปืนเล็กทั้ง ๓ กองร้อย เข้ารับการอบรมในห้องเรียน สอนการดำเนินกลยุทธ์ของหน่วย การลาดตระเวน การซุ่มโจมตี การหลบหลีก-หลีกหนี การคันหา การเข้าตรวจค้น การเข้าพิสูจน์ทราบ ทบทวนปัญหา และการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ในกรณีฝ่ายเราถูกซุ่มโจมตีหรือฝ่ายเราวางแผน จะเป็นฝ่ายชุ่มโจมตีบ้าง การเข้าตรวจคัน การเข้าพิสูจน์ทราบ จะวางกำลังคุ้มกันอย่างไร เหล่านี้เป็นต้น

 

          การรบบนภูเขา ป่ารกทีบ อาวุธปืนเล็กมักใช้ไม่ได้ผลมีสิ่งกีดขวางมากมาย และผู้ก่อการร้ายจะรบแบบจรยุทธ์ ทำการรบแบบกองโจร กำลังรบน้อยกว่าฝ่ายทหารมาก มีความคล่องตัวสูง ชำนาญภูมิประเทศ เพราะเป็นถิ่นที่ทำมาหากิน เก็บของป่า ล่าสัตว์ ตัดไม้ เป็นอาชีพฉะนั้นจึง "รบแบบตีหัวเข้าบ้าน" มีที่พักเป็นหย่อม ๆ ตามไหล่เขาหุบเขาใกล้แหล่งน้ำ จะจัดตั้งหัวหน้ากลุ่ม รวมตัวกันได้เร็วและแยกย้ายหนีเร็วอีกต่างหาก อาศัยภูมิประเทศเป็นฉากกำบัง จะมีความชำนาญในการวาง "กับระเบิด" เกาะติดฐานที่ตั้งตลอด มีโอกาสก็ซุ่มยิงแล้วหลบหนีอย่างรวดเร็วถ้ามีโอกาสใช้เส้นทางซุ่มยิงเหมาะ สถานที่บีบบังคับ วางแผนชุ่มยิงเป็นเขง "Kiling Zone" เช่น การซุ่มยิง หมวด ปล.ทบ.ที่ผ่านมา ทำให้ทหารเสียชีวิตจำนวนมาก ละลายทั้งหมวด เพราะความประมาท คิดว่าไม่มีอะไร ความประมาทจึงเป็นบ่อเกิดแห่งความตาย

 

          ทหารราบต้องใช้ปืนใหญ่ให้เป็น เป็นหน้าที่ของนายทหารตรวจการณ์หน้ามือหนึ่งจากปืนใหญ่ ทั้ง ๓ คน ต้องสอนให้ทหารราบขอยิงปืนใหญ่เป็น ปรับการยิงได้ ทั้งขู่ทั้งปลอบอย่าคิดมีป็นประจำกายจะช่วยได้ เพราะยิงไปก็โดนต้นไม้ ป่าดงดิบ มองไม่เห็นตะวัน เป็นป่ารกทึบมาก ยามคับขันปืนใหญ่เท่านั้นจะเป็นเพื่อนที่ตี ช่วยแก้ปัญหาให้ในกรณีย์ถูกล้อมกรอบ ฝึกให้เป็นการขอยิงปืนใหญ่มี ๓ วิธี ขอแบบพิกัด แบบโปล่าร์ และแบบย้ายจากจุดอ้าง สอนทุกคนให้เข้าใจจริง ๆ ไม่ได้เรียนเพื่อไปสอบแข่งขัน แต่เรียนเพื่อให้สามารถปฏิบัติงานได้จริง ทหารราบกลัววิชาปืนใหญ่มากที่สุด มีคำนวณเรียนยาก สอนเจาะเฉพาะที่จะเอาไปใช้งานจริงเท่านั้น ขู่เอาไว้ทหารราบคนใดขอยิงปืนใหญ่ไม่เป็น ปรับการยิงก็ไม่ได้อาจจะพาลูกทีมไปตายได้ ทหารไม่ต้องกลัวปืนใหญ่ เห็นแต่ผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ที่กลัวปืนใหญ่มากที่สุด จู่ ๆ ไม่รู้ว่าลูกยาวมาจากทางไหน "วีตบึ้ม" ถ้าเสียงปืนอาก้าร์จะมี "เสียงดัง ปร็อด ปร็อด" เสียงปืน M.16 จะมี "เสียง ปรับ ปรับ" เสียงสะท้อนในป่ารกทึบ ถ้าอยู่ใกล้เสียงก้องมาตามสันเขา จะรู้ทันที่ว่าใครเป็นฝ่ายยิงก่อนหรือยิงที่หลังฟังจนชินหู (สมัยรบเขมร-เวียดนาม ตามตะเข็บชายแดนไทย-กัมพูซา ด้านจันทบุรี-ตราด)

 

          ภารกิจที่ต้องปฏิบัติการฝึกต่อเนื่อง ฝึกปีนเขา เดินป่า ตั้งฐานปฏิบัติการ หาที่อยู่ทำได้ยาก พื้นที่จริงเป็นป่าดงดิบ เทือกเขาสลับชับซ้อน การหาที่อยู่ฐานปฏิบัติการ ต้องขอยิงแบบ MARKING ROUND ด้วยกระสุนควันแตกอากาศ ให้ทุกคนขอยิง ผิดสอนแก้ให้ถูก ส่วนมากจะบ่งแตกอากาศ ๔๐๐ การวัดมุมภาคด้วยเข็มทิศ จากจุดกระสุนแตกลากเส้นดิ่งด้วยสายตาลงมาตรงจุดไหน แล้ววัดมุมภาคด้วยเข็มทิศได้ระดับขนานกับพื้นติน ปรับกระสุนควันให้แตกตรงศีรษะตัวเอง แจ้งปืนใหญ่ขอพิกัดที่ตั้งฐานปฏิบัติการด้วย (ปืนใหญ่หาที่อยู่ให้) สอนให้เข้าใจ เพราะต้องนำไปใช้จริง เมื่อเข้าฐานทุกครั้งต้องหาที่อยู่ตนเอง ปีนใหญ่จะได้ช่วยท่านได้ เปลี่ยนพื้นที่ฝึกเป็นเทือกเขาเกลือ (เขาแกลบ) อ.โป่งน้ำร้อน จว.จันทบุรี เริ่มขึ้นเขาจากหลังวัดโป้งโรงเซ็น มองดูแล้วเตี้ยกว่าเขาสระบาป อ.มะขาม จว. จันทบุรี เห็นเตี้ย ๆ แต่ความลาดซันเหนือเขาสระบาป กำหนดเป็นสถานการณ์ให้แต่ละหมวดได้ปฏิบัติ เดินป่ารุกคืบหน้าเข้าปราบปราม ตรวจค้น พิสูจน์ทราบให้แยกไปปฏิบัติการ ตั้งฐานนอนค้างแรม การขอยิง MARKING ROUND เพื่อหาที่อยู่ตรวจการณ์หน้าเฝ้าฟังสอนแนะนำให้ถูกต้อง ให้แต่ละหมวดวาง DEF CON หรือ DEF TAR วางจุดยิงป้องกันฐานแจ้งให้กองร้อยปินเพื่อหาหลักฐานยิงเอาไว้ ขอให้ยิงจุตใดปีนใหญ่ซึ่งมีหลักฐานยิงอยู่แล้ว ยิงได้ทันทีไม่ซักช้า ฝึกให้ชำนาญให้มีประสบการณ์ เดินรุกคืบหน้าตลอดแนวเทือกเขา มีดค่ำที่ไหนตั้งฐานกันที่นั่น จนครบ ๕ วัน ผู้บังคับหมวด ผู้บังคับหมู่ และข้าราชการ ร้อย.ปืนเล็กที่ ๑ ต่างชมว่าปีนใหญ่สอนเข้าใจจริง ๆ ทุกคนมีความมั่นใจสูง พร้อมที่จะเข้ารบเคียงบ่าเคียงไหล่เพื่อปกป้องประเทศชาติต่อไป การฝึกภาคสนามของ พัน.ร.นาวิกโยธินเพิ่มเติมกำลัง ใช้เวลาในการฝึกเตรียม ๑ เตือนเต็ม ทำให้ทหารมีความรู้ มีความช่ำซอง มีความชำนาญและมีประสบการณ์มากขึ้น และมีความเชื่อมั่นในตนเอง โดยเฉพาะความรู้ด้านปีนใหญ่ อัดความรู้ความเข้าให้เต็มที่ และนายทหารตรวจการณ์ที่สมทบไปกับ ร้อย.ปืนเล็ก จะเป็นพี่เลี้ยงให้ตลอดการรบ อาวุธปืนเล็กเอาไว้ป้องกันตัวในการรบประซิดเท่านั้น โยนลูกปืนใหญ่ให้ผู้ก่อการร้าย "วี๊ด..บึ้ม" ก็หนีกระจัดกระจายหัวซุกหัวซุนแล้ว จะเข้าตรวจคันหรือเข้าพิสูจน์ทราบ ถ้าไม่แนใจหรือสงสัย อาจมีผู้ก่อการร้ายชุ่มรอจังหวะตักยิง ควรถามทางด้วยลูกปืนใหญ่ บางทีการรุกของฝ่ายเราต้องการความลับเช่นกัน ใช้ปืนใหญ่เมื่อจำเป็น เป้าหมายคุ้มค่า ใช้พิจารณาญาณให้เหมาะสม ฝึกภาคสนาม เตรียมความพร้อมรบได้เสร็จสมบูรณ์เรียบร้อย เดินทางกลับที่ตั้งปกติ